Sztuka pocieszania

Dodawanie dzieciom otuchy jest tak samo podstawowym elementem rodzicielstwa jak zapewnianie jedzenie; dziecko potrzebuje obu tych rzeczy do prawidłowego rozwoju. Pocieszanie jest sprawą naturalną, instynktowną- szybkie przytulenie, muśnięcie wargami, otarcie łez zwykle wystarcza, żeby maluch, który się właśnie potknął, podreptał szczęśliwy dalej. Ale czasem „podmuchać” nie wystarczy. Potrzeba więcej wysiłku i czasu, żeby pocieszyć dziecko, zwłaszcza gdy rośnie i jego natura staje się bardziej złożona.

• Musisz zdawać sobie sprawę ze swojej siły. W oczach kilkulatka jesteś wszechmocny – Twój kochający dotyk i uspokajające słowa mają ogromną moc. Kiedy otoczysz malca swoimi ramionami i wypowiesz magiczne słowa ”wszystko będzie w porządku”, dziecko na pewno poczuje się lepiej. Pocieszenie, które możesz zaoferować swojemu dziecku, jest najlepszym lekarstwem na ból fizyczny i psychiczny.
• Bądź spokojną wyspą na wzburzonym oceanie… Jeśli na codzienne potknięcia zareagujesz spokojnym „Bach. Nic się nie stało”, dziecko też uzna, że nic się nie stało. Nic tak nie przeraża dziecka jak wystraszeni rodzice, nic tak nie niepokoi jak zdenerwowani rodzice. Chociaż więc nieraz dotkliwie odczuwasz ból swojego dziecka, nie okazuj tego zbyt mocno.
• ….ale nie udawaj, że nie widzisz sztormu. Chociaż nie należy się rozklejać nad każdym draśnięciem, nie wolno też zupełnie ignorować bólu dziecka, zwłaszcza jeśli jest to ból natury emocjonalnej. Wszystkim nam potrzebna jest świadomość, że jest ktoś kogo interesują nasze uczucia. Jeśli wszystkie problemy zbywasz słowami „ Nic się nie stało. Wszystko jest w najlepszym porządku”, to znaczy, że nie dbasz o jego uczucia.
• Bezwarunkowo pocieszaj. Nawet jeśli zachowanie dziecka było nieznośne, w razie skaleczenia trzeba je koniecznie pocieszyć. Pociesz je nawet jeśli właśnie spadło z krzesła, na które zabroniłaś mu przed chwilą wchodzić.
• Wysłuchaj i pozwól się wypłakać. Rana duchowa często wymaga tyle samo pocieszenia co rana zadana ciału. Zachęć dziecko, by z Tobą porozmawiało o tym co się stało („Wyglądasz na zmartwioną, czy coś się stało?).
• Wysłuchaj, ale powstrzymaj się od kazań. Zranione fizycznie lub emocjonalnie dziecko potrzebuje, żeby go wysłuchać, dostrzec stan ducha, pocieszyć i okazać zrozumienie. Jednak na pewno nie potrzebuje wykładów, krytyki i słów w rodzaju: :”A nie mówiłam”. Strzeż się jednak przed okazywaniem  zbyt wielkiej sympatii- przesadzając możesz wychować niesamodzielnego mazgaja, który uwielbia się umartwiać.
• Nie przypisuj nikomu winy. Oskarżycielski ton (”Gdybyś nie zostawił tego samochodziku na środku podłogi, tobyś się nie wywrócił”) nie pocieszy i niczego nie nauczy. Lepiej powiedzieć „Zastanówmy się dlaczego się przewróciłeś”. Jeśli dziecko odpowie „Przewróciłem się o samochodzik”, możesz powiedzieć „A co trzeba zrobić, aby to się więcej nie stało?”
• Nie przesadzaj. Jeśli Twoje dziecko wyrzuciło ciężarówkę przez okno, a ona się roztrzaskała, powiedz: „Tak mi przykro, że Twoja ciężarówka się roztrzaskała”. Nie pędź jednak do sklepu, żeby natychmiast kupić mu nową. Jeśli nie pozwolisz swojemu dziecku uczyć się na błędach, to będzie je stale powtarzać.

Dlaczego warto czytać dzieciom?

Czytając dzieciom książki, rozbudzamy ich wyobraźnię, aktywność intelektualną, wzbogacamy wiedzę, a jednocześnie odwołujemy się do ich uczuć i wrażliwości. Dziecko dowiaduje się właśnie z książek, że oprócz własnego, bliskiego otoczenia istnieje inny, daleki, nieznany świat.  Czytanie rozbudza zainteresowania przedszkolaka.

Dlatego właśnie w tej zakładce umieszczać będziemy co miesiąc nową propozycję książki do poczytania Waszemu dziecku.

Proponowana książka na ten miesiąc to :

Melling David „Kto przytuli Misia Tulisia?”

Czy chcesz, żeby ktoś cię naprawdę mocno przytulił? Dołącz do Misia Tulisia, który szuka prawdziwego, misiowego przytulenia! Urocza, ciepła historia o lubiącym się przytulać misiu. Miś Tuliś budzi się ze snu zimowego i szuka kogoś, kto go przytuli. Przeczytajcie koniecznie do kogo misiowi przytula się najlepiej? Kto dla niego jest najważniejszy?

KOLOROWANKA DO POBRANIA:

miś

Zamieszczać będziemy tutaj również bajki terapeutyczne.

Co to takiego bajki terapeutyczne?

Bajki terapeutyczne dla dzieci pomagają im oswoić się ze swoimi emocjami, lękiem, strachem, niepewnością, a także z nowymi życiowymi sytuacjami, np. z pojawieniem się rodzeństwa.  W bajkach tych świat przedstawiony jest z dziecięcej perspektywy, a bohaterami są inne dzieci, bajkowe postacie lub zwierzęta, obdarzone ludzkimi cechami. Dzięki takiemu doborowi bohaterów, dziecku łatwiej jest się z nimi identyfikować i powielić ich zachowanie w trudnej sytuacji. Bajki terapeutyczne oddziałują bowiem na psychikę i emocje dziecka. W bajkach terapeutycznych często również pojawia się osoba dorosła, będąca przyjacielem małego bohatera, co pozytywnie może wpływać na zaufanie dziecka do rodziców i relacje z innymi osobami dorosłymi w rodzinie. Utwory stosowane w bajkoterapii zawierają bardzo zróżnicowane treści i poruszają wiele problemów. Wszystkie je łączy natomiast fakt, że dziecko wraz z bohaterem opowieści przechodzi z nim drogę od zaistnienia sytuacji problemowej, aż do szczęśliwego rozwiązania kłopotu. W zależności od problemu, na który chcemy oddziaływać, mamy do wybory trzy rodzaje bajek terapeutycznych: bajki relaksacyjne, psychoedukacyjne i psychoterapeutyczne.

Bajka terapeutyczna na Listopad:

Często się zdarza, że ludzie nie potrafi ą docenić tego, co mają i cieszyć się życiem. Zamiast tego marudzą, narzekają i wciąż czegoś szukają – choć niejednokrotnie nie są w stanie określić, czego. Bajka edukacyjna o poszukiwaniu wszystkiego w przystępny sposób przybliża dzieciom te filozoficzne kwestie

Bajka o poszukiwaniu wszystkiego

– Tu jest wszystko – odczytał żuczek z poważną miną. Na skrawku starej pożółkłej mapy grubymi kreskami zaznaczony był czerwony krzyżyk, a obok znajdował się ledwo widoczny ten właśnie napis. – Wszystko? Jak to wszystko? – Wśród mrówek zapanowało wielkie poruszenie. – Tak. Tak właśnie jest tu napisane – rzekł żuczek, poprawiając swe wielkie okulary. I przyjrzał się mapie ponownie, by sprawdzić, czy aby na pewno nie przekręcił żadnej literki. Żuczek jako jedyny w całym lesie umiał składać literki w wyrazy, a wyrazy w całe zdania. Kiedy więc mrówki znalazły w swym mrowisku skrawek starej mapy, od razu wysłały delegację do borówkowego zagajnika. Bo tam właśnie, pod wielkim żółtym liściem, mieszkał żuczek. – Ale co to znaczy? Co tam jest? – dopytywały mrówki. – Na pewno jest tam wielkie mrowisko! – wykrzyknęła jedna z mrówek. – I spróchniały pień, taki jak nasz! – dodała inna. I dyskusja rozgorzała na dobre. Mrówki jedna przez drugą rzucały coraz to lepsze pomysły, co to mogłoby być to „wszystko”. – Stary dąb, czerwony muchomor z wiel­kim kapeluszem, hałda piachu i dywan z igli­wia albo tuzin patyczków różnej wielkości – wyliczały mrówki jednym tchem.

Żuczek przysłuchiwał się temu niezbyt uważnie, bo w tym samym czasie zerkał raz po raz na mapę, aż w końcu rzekł:

– Na pierwszy rzut oka to „wszystko” jest całkiem niedaleko.

Mrówki zamilkły na chwilę i zaczęły się za­stanawiać, co też żuczek chciał przez to po­wiedzieć. Żeby więc dłużej nie trzymać ich w niepewności, dodał z niezwykle tajemni­czą miną:

– Najlepiej będzie, jeśli zorganizujemy wy­prawę i przekonamy się sami, co tam jest.

Mrówek wcale nie trzeba było namawiać, bo któż nie chciałby mieć wszystkiego? Nie straciły zapału nawet wtedy, gdy okazało się, że droga będzie prowadziła obok wielkiej ka­łuży, którą zwykle musiały omijać szerokim łukiem. „Wszystko” brzmiało tak obiecująco, że gotowe były pokonać choćby najtrudniej­sze przeszkody.

Tak więc postanowiono, że wyruszą od razu, żeby ktoś przez przypadek nie ubiegł ich w poszukiwaniu „wszystkiego”. Żuczek – jako że na pieszej turystyce znał się jak nikt w całym lesie – dreptał ochoczo na prze­dzie. A za nim gęsiego szły mrówki, dźwiga­jąc na grzbietach skrawek starej mapy, który od czasu do czasu podfruwał na wietrze jak mały motylek.

– Żuczku, a ty naprawdę wierzysz, że będzie tam wszystko? – zapytała jedna z mrówek. – A co będzie, jeśli nic tam nie znajdziemy? Jeśli ktoś już to „wszystko” sobie zabrał?

Żuczek przystanął na chwilę, podrapał się po głowie i powiedział:

– Może nie każdy szuka „wszystkiego”. Jed­no jest pewne – dodał po chwili – jeśli tam nie pójdziemy, nigdy się tego nie dowiemy.

Tak więc dreptali raźno wciąż dalej i dalej. Bo­rówkowy zagajnik już dawno znikł im z oczu a duża kałuża nie była wcale taka straszna, bo w nocy wiatr zerwał z drzewa wielką gałąź, po której przeszli na drugą stronę jak po kładce. Minęli paprociowy las i mchową polankę. A kiedy tak szli i szli, dróżka nagle się rozdwoiła, potem zaczęła robić się coraz węższa, aż w końcu zgubiła im się zupełnie.

– To dziwne – rzekł żuczek, rozglądając się dokoła – zdaje mi się, że jesteśmy całkiem nie tu, gdzie powinniśmy być.

Spojrzał uważnie na mapę, którą mrówki rozłożyły przed nim w pośpiechu i mru­czał sobie pod nosem:

– Minęliśmy wielki głaz i lisią norkę, a przy wielkim dębie droga skręcała w pra­wo. Z czego wynika… – urwał na chwilę – że całkiem zgubiliśmy dobrą drogę.

Nastąpiła chwila ciszy, po której mrówki zaczęły szeptać między sobą:

– Co teraz? Ojejej, co teraz?

Na co żuczek powiedział, że w takim wypadku trzeba wrócić tam, gdzie się dobrą drogę widziało ostatni raz, czyli do wielkiego dębu. I tak też zrobili. Mrówki znów zarzuciły mapę na swe silne grzbiety i podreptały gęsiego za żuczkiem. A gdy znaleźli wreszcie wielki dąb i dobrą drogę, wszystko poszło jak z płatka.

– Zdaje się, że już się zbliżamy – rzekł żuczek, patrząc na mapę.

– Był głaz i lisia norka, i wielki dąb i właśnie tam, o tam, jest „wszystko” – wska­zał jedną ze swoich nóżek tuż przed siebie, wpatrując się jednocześnie w czerwo­ny krzyżyk zaznaczony na mapie.

Mrówki zmrużyły swe małe oczka, by z daleka zobaczyć, czy aby na pewno „wszystko” jest na swoim miejscu i czy aby nikt go sobie nie zabrał. I o dziwo, „wszystko” rzeczywiście tam było i wyglądało dokładnie tak jak mrówki sobie wyobrażały. Obok spróchniałego pnia wznosiło się mrowisko przy wielkiej hał­dzie piachu, a tuż obok rosła sosna, pod którą usypany był gruby dywan z igliwia. A pod spróchniałym pniem, niczym wisienka na torcie, czerwienił się wielki mu­chomor z okazałym kapeluszem.

– Jest, jest „wszystko”! – mrówki aż podskakiwały z radości, choć zazwyczaj wcale tego nie robią.

Lecz to jeszcze nie koniec niespodzianek, bo gdy tylko zbliżyli się nieco do „wszyst­kiego”, by lepiej się mu przyjrzeć, „wszystko” zaczęło nagle wyglądać całkiem zna­jomo. A gdy podeszli jeszcze bliżej i mieli „wszystko” jak na dłoni, okazało się, że to ich własne mrowisko i pień, a muchomor pod sosną to też ich muchomor. A na dywanie z igliwia są nawet ślady ich własnych kroczków, które pozostawiały, wy­prawiając się po poradę do żuczka. I wtedy mrówki ucieszyły się jeszcze bardziej, a żuczek, który z zamiłowania był też filozofem, doszukał się w tym „wszystkim” jakiegoś głębszego sensu i rzekł:

– Nic w tym dziwnego, przecież mrówki mają tu wszystko, czego im trzeba do szczęścia!

I podreptał zamyślony do borówkowego zagajnika, pod swój ulubiony żółty liść.